Wielaert - 50 Jaar Utrecht (6)

In dit artikel:

In de jaren 2000–2004 beschrijft Jeroen Wielaert hoe zowel Utrecht als zijn persoonlijke leven in beweging waren. Politiek waren het roerige jaren: bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2000 werd Leefbaar Utrecht met 14 zetels de grootste partij en kreeg deelname in het college. De fractie maakte raadsvergaderingen vaak tot spektakel, mede dankzij spraakmakende figuren als Henk Westbroek, en fungeerde als lokaal model voor de landelijke opmars van Pim Fortuyn. De moord op Fortuyn op 6 mei 2002 schokte zijn directe omgeving en de Nederlandse aanhang die zich zorgen maakte over integratie en de vermeende opmars van de islam. Ook in wijken als Kanaleneiland waren vergelijkbare sentimenten en politieke stemmen, onder wie die van een jonge Geert Wilders.

Ruimtelijk en stedelijk zette Wielaert kritische noten bij Hoog Catharijne: vanaf de opening vond hij het complex onaangenaam en later zag hij de plannen voor herontwikkeling vooral als het resultaat van projectontwikkelaars die de maximale commerciële opbrengst nastreefden. Leefbaar Utrecht zette zich in voor terugkeer van groen en ontmoetingsplekken, herstel van de singel en voor culturele projecten zoals TivoliVredenburg — ambities die veel tijd, procedures en tegenstand vergen.

Persoonlijk doorleefde Wielaert een scheiding, verhuisde terug naar Oudwijk (Nicolaasweg) en bouwde er een nieuw sociaal netwerk rond stamcafé Vooghel. De aanslagen van 11 september 2001 maakten diepe indruk; hij reisde kort daarna naar New York en bezocht Ground Zero voor radioreportages en werkzaamheden aan een boek over het Chelsea Hotel. In diezelfde periode ontwikkelde hij een ambitie om de Tour de France in Utrecht te laten starten. Samen met lokale bestuurders en een kleine stichting — met steun van onder anderen burgemeester Annie Brouwer-Korff, wethouder Hans Spekman en sportambassadeurs als Jan Janssen en Fedor den Hertog — voerde hij intensieve lobby’s richting Tourdirectie en UCI. Concurrentie van Rotterdam, aangestuurd door oud-Utrechts burgemeester Ivo Opstelten, maakte de race politiek beladen.

Sportief Utrecht kreeg ook andere zorgen: FC Utrecht dreigde failliet te gaan maar werd in mei 2003 gered door een gemeentelijke lening van 25 miljoen euro, een ingreep die wethouder Spekman verdedigde vanuit maatschappelijk belang. Cultureel-en biografisch werk kreeg aandacht toen bluesman Harry Muskee Wielaert aanraadde zijn biografie te schrijven; dat project leidde tot interviews in Drenthe.

Tussen al deze gebeurtenissen bloeide er een nieuwe relatie met Loes, die Wielaert naar internationale verslagreizen vergezelde — onder meer tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2000 en 2004 — en met wie hij ook gezamenlijke Tour-ervaringen deelde. Tegen het eind van deze periode verdiept hij zich opnieuw in stadsgeschiedenis: in aanloop naar de herdenking van 60 jaar vrijheid werkt hij aan een boek over Utrecht in de Tweede Wereldoorlog, later verschenen als Oorlogspad.