Wielaert - 50 Jaar Utrecht (2)
In dit artikel:
In de jaren 1980–1984 zoekt de toen jonge Utrechter Jeroen Wielaert na het afbreken van zijn studie Nederlands nieuwe richting in werk en cultuur. In plaats van colleges kiest hij voor losse banen (via uitzendbureau Randstad), nacht- en weekendwerk en deelname aan het bruisende, vaak onrustige Utrechtse alternatieve circuit. Zijn eerste werkdag bij Randstad valt samen met het nieuws van John Lennons dood (8 december 1980) — een symbolisch zwart randje onder een periode van twijfel en kleine overwinningen.
Politiek-culturele straattaferelen en jongerenprotesten vormen de achtergrond: de punkperiode met ‘No Future’-slogans, rellen en kraakacties; de actie van Tivoli Tijdelijk in de kleine zaal van het Muziekcentrum die burgemeester Vonhoff laat ingrijpen door de verwarming hoog te zetten; en vooral het felle verzet tegen de aanleg van een snelweg door Amelisweerd (september 1982) waarbij bezetters in boomhutten klimmen, de ME ingrijpt en later rellen uitbreken op de Oudegracht. Wielaert probeert te fotograferen en filmt naarstig het verloop van die confrontaties; de afgezaagde bomen en kapotgemaakt landschap laten diepe indruk achter.
Tegelijkertijd bouwt hij een medialoopbaan op. Hij sluit zich aan bij de lokale scène rondom café De Baas en pakt een rol bij het experiment van Kanaal 42, de Utrechtse lokale omroep die in 1982 met subsidie uit Den Haag tijdelijk uitzendt vanuit het Audio Visueel Sentrum aan de Ganzenmarkt. Samen met technicus en muzikant Hennie de Jong en onder leiding van VARA-journalisten Kor Al en Jan Reiff produceert hij wijkprogramma’s, documentaires en specials — zo presenteert hij uitzendingen vanuit Overvecht en de Vogelenbuurt. Het project is hectisch en idealistisch, en levert Wielaert veel praktijkervaring in radiojournalistiek op, al keert hij er ook tijdelijk weer in de bijstand mee terug.
Fotografie wordt een nieuwe bezigheid en bron van inkomsten. Wielaert ontwikkelt zich tot concertfotograaf: twee zomeravonden in De Kuip leveren zwart-witfoto’s van Mick en Keith op die hij in de donkere kamer ontwikkelt en in cafés en op straat verkoopt. Hij reist ook naar Keulen en bouwt zo snel een kleine handel in Rolling Stones-foto’s op.
In de Utrechtse popwereld is hij actief als roadie en assistent; hij helpt onder meer bij optredens van de vrouwenband The Broads en raakt betrokken bij aanstekelijke podiumhumor rond Klein Orkest. Daarnaast schrijft hij weer voor regionale kranten (De Vallei en andere Wegener-bladen), levert interviews voor het Amsterdamse popblad STIC en werkt mee aan het satirische tijdschrift De Veense.
In 1983 verhuist hij van de anonieme flats van Overvecht naar een zolderkamer in de Obrechtstraat, dichter bij het stadsleven en de cafés waar zijn netwerk zit. Professioneel gaat het snel: na een sollicitatietraject bij de VPRO wordt hij via kennissen binnengehaald bij Veronica Nieuwsradio; op 10 februari 1984 begint hij daar en komt hij thuis met een draagbare Nagra-bandopnemer, gereed om professioneel radio te maken. Rond diezelfde tijd verdiept hij zich ook in milieujournalistiek: onderwerpen als bodemverontreiniging, cadmium in bierkratten en zure regen brengen hem in contact met de Stichting Natuur & Milieu en milieu-experts als Lucas Reijnders. Dat werk mondt uit in bijdragen voor het nieuw ontstane Cultureel Radio Magazine onder eindredacteur René Mioch.
Kort gezegd: tussen 1980 en 1984 transformeert Wielaert van zoekende ex-student tot allround verslaggever, radiomaker en fotograaf met wortels in Utrechtse protestcultuur, lokale radio-experimenten en een groeiend professionele netwerk in de media- en milieujournalistiek.