Van Tongerloo - Prins Bernhardlaan (1)

In dit artikel:

Herman van Tongerloo, een Utrechtse muzikant en schrijver, deelt in dit tweede deel van zijn herinneringen over zijn jeugd op de Prins Bernhardlaan in Utrecht, waar zijn gezin eind 1950 naartoe verhuisde. Hij beschrijft het bijzondere leven in het flatgebouw aan de hoek met de Fokkerstraat, waarin twee appartementen een gedeelde voordeur hadden en hij vaak speelde in de gemeenschappelijke gang, nieuwsgierig naar bijvoorbeeld ijskastijs van de buren. Zijn eerste confrontatie met het begrip ‘smelten’ leerde hij toen een kostbaar ijsblokje in zijn speelgoedauto onherroepelijk verdwenen was.

Zijn fascinatie voor alledaagse, maar opmerkelijke gebeurtenissen komt naar voren in zijn anekdote over een zware blokschaaf waarmee hij zichzelf per ongeluk verwondde, een ervaring die hem voorzichtigheid met gereedschap leerde. Ook Koninginnedag in 1950 wordt levendig beschreven: hij mocht met zijn opa, een timmerman die als een belangrijke man werd gezien, mee naar het Julianapark, waar hij als kind een grote blauw beschilderde bal kreeg.

Van Tongerloo schetst zijn langzame en behoedzame kennismaking met buiten spelen: eerst op het balkon en de brede stoep, waar hij netjes luisterde, maar ook met een avontuurlijke kant die hem naar een verlaten bouwput aan de Norbruislaan leidde—een plek die zijn verbeelding prikkelde, maar die hem ook een berisping van zijn moeder opleverde. Zijn kinderlijke inventiviteit komt terug in het vinden en delen van kauwgom en het drinken van regenwater uit de goot.

Het verhaal sluit af met een persoonlijk moment op 18 april 1954, wanneer zijn vader hem meedeelt dat zijn moeder in het ziekenhuis ligt en hij een zusje heeft gekregen, Rebecca. Deze herinnering markeert een mijlpaal in zijn jeugd, gevuld met warmte, nieuwsgierigheid en levenslessen in een typische Utrechtse setting van de jaren vijftig.