Taams - D.E.M.G.S.T. (11)

In dit artikel:

Raymond Taams mijmert over ouder worden en de veranderde maatschappelijke kijk op levensduur. Binnenkort wordt hij 45 — een leeftijd die vroeger nog als vol leven werd beschouwd, maar nu als “te jong” wordt gezien om te overlijden. Dat brengt volgens hem twee lasten met zich mee: de constante sociale druk om zo gezond mogelijk te leven en het feit dat steeds meer mensen ouder zijn en dat zichtbaar in het straatbeeld is. Hij wisselt deze filosofische overpeinzingen af met een kleine alledaagse scène: na een korte wandeling naar de papierbak bij de Rode Brug probeerde hij een tasje met oude DUIC’s en karton weg te gooien; het klepje schoof moeizaam en het was schemerig en koud. Met nog “vijf maanden wintertijd” voor de boeg biedt hij als troost slechts door hem geschreven teksten en een verlangen naar de volgende zomer. De toon is melancholisch met een snufje ironie — reflecties over vergankelijkheid, sociale normen en de troost van eenvoudige rituelen.